یاد گرفتن خط میخی آن هم بدون کلاس و معلم وفقط با کمک چند کتاب آموزشی کار ساده ای نیست. یاد گرفتن زبانی که حروفش به پیچیده ترین شکل ممکن، مثل سوزن ته گردهای کوچولو و سر و ته کنار هم ردیف شده اند و هر کدامشان یک صدا دارد و یک سازی می زند. تازه بعد از سردرآوردن از ماجرای حروف میخی، نوبت ساختن قلم و قالب حروف می رسد و بعدتر از آن هم پیاده کردن طرح های میخی روی چرم و سفال و پارچه. انجام دادن همه این کارها یک عالمه حوصله و هنر و سلیقه می خواهد. حوصله، هنر و سلیقه ای که وقتی بنشینی پای حرف های محبوبه خدادادی متوجه می شوی همه شان را با هم دارد. محبوبه همان دختری است که انتظار داریم باشد. یک دختر هنرمند که هیچ کاری به نظرش سخت نمی آید و حتی وقتی درباره مشکلات حرف می زند، لبخند از روی لبش محو نمی شود. ویژگی ای که شاید به کمک همان توانسته راهش را پیدا کند و به جای اینکه بعد از تمام شدن دانشگاه حسابدار شود، به یک دختر هنرمند صنعتگر تبدیل شده که زندگی اش را از راه هنر می گذراند و خیلی هم از آن راضی است.

مهم ترین ویژگی : من باید میخی بخونم
محبوبه به واسطه شیرازی بودن و همسایه بودنش با تخت جمشید، هم اسم میخی را شنیده و هم از بچگی اش، این حروف را زیاد دیده. « من کار سفال می کردم و خیلی مد شده بود که سفالگرهای شیرازی روی کارهایشان کلمه ها و عبارات میخی می نوشتند. من هم دوست داشتم روی سفال هایم را با خط میخی تزئین کنم. منتها دلم می خواست بتونم چیزهایی را که می نویسم، بخوانم. اولش به نظرم کار خیلی سختی می آمد. شنیده بودم که بعد از گذشت صدها سال بالاخره یک خارجی پیدا شده و این خط را رمزگشایی کرده. خطی که بعد از کشف شده رمزش هم آنقدر سخت بود که همه فقط از دور تماشایش می کردند و به فکر یادگرفتنش نمی افتادند. از اول هم به دنبال کلاس رفتن و معلم گرفتن نبودم. سه کتاب آموزش خط میخی خریدم. بعد هم سه ماه وقت گذاشتم و مثل بچه ای که می خواهد سواد خواندن و نوشتن یاد بگیرد، صبح تا شب از روی حروف و صداهایشان می خواندم و می نوشتم. وقتی احساس کردم دیگر خواندن و نوشتن میخی را بلدم، شروع کردم به ساختن قلم و الگو برای میخی نوشتن روی سفال. »

تا یک سال اول محبوبه فقط روی کارهای سفالی اش را با خط میخی تزئین می کرده اما بعد از چند وقت به کمک یکی از همکارهایش کارش را گسترش داده و نتیجه این گسترش هم شده چند نمایشگاه گروهی و انفرادی توی شیراز و تهران. این طوری است که حالا به جز کتیبه های سفالی، دستبندهای چرمی و شال ها و مانتوهایی با طرح های میخی هم به کارهای محبوبه و خریدهای مشتری هایش اضافه شده.
 
مهم ترین کار زندگی
اولین مرکز توانبخشی دختران معلول ذهنی استان فارس پنج سال پیش توی شیراز راه افتاده و از همان وقت محبوبه یکی از مربی های صنایع دستی این مرکز بوده. کاری که الان مهم ترین کار زندگی و شغل اصلی اش است. « توی این مرکز همه چیز خیلی جدی است. بچه ها  به نسبت توانایی هایشان یکسری از هنرها را یاد می گیرند و بعد از تمام شدن دوره آموزشی شان هم از همانجا حقوق می گیرند. به خاطر همین آدم احساس می کند در حال انجام یک کار مفید است. کاری که احساس خیلی خوبی دنبالش است.»

نکات نهایی
این دختر ایرانی تعداد زیادی از کارهای خط میخی اش را از طریق یک واسطه در جمعه بازار تهران می فروشد. توی این مدت محبوبه متوجه شده یکی از جمله ها در بین مشتریان از بقیه طرفدار بیشتری دارد مخصوصا روی کتیبه های سفالی و دستبندهای چرمی. جمله « خدا با من است.»