شاید در عهد قاجاریه هرگز کسی تصور نمی کرد که ناصرالدین شاه با تاسیس عکاسخانه کاخ گلستان و راه اندازی رشته عکاسى در مدرسه دارالفنون و فعالیت های دیگر، بنیانگزار یکی از ارزنده ترین هنر – صنعت های ایران لقب بگیرد و زمینه ساز ثبت بسیاری از وقایع تاریخی و اجتماعی آن دوران شود.
اهمیت این موضوع از آن جهت است که تصاويری كه در زمان خود، شاید توجه چندانى را جلب نكرده بودند، اينك از ارزشمندترين اسناد تاريخى محسوب می شوند.
یکی از مهمترین مثالها در این مورد، "عکاسی مشاغل" است. این امر که توسط عکاسان خارجی مقیم ایران صورت می گرفت، نشان از توجه آنان به مشاغل ایران و احتمالاً پیش بینی آنان از حذف برخی از مشاغل در آینده و ماندگاری عکسهای آنان بوده است.
آنتوان سوریوگین: عکاس مشاغل
برجستهترین و پرکارترین عکاس حرفهای ایران در پایان قرن نوزدهم، آنتوان سِوریوگین (Antoin Sevruguin) بود. او که مردی آرام، گشادهرو ،خوشبرخورد و در عکاسی استاد بود، سراسر ایران را زیر پا نهاد و از مردم، مناظر، معماری و اشیاء عکسهای زیادی گرفت. سوریوگین محیط خود را با دید همه جانبهای تصویر میکرد. کارگاه وی در خیابان دولت در تهران قرار داشت. سوریوگین به کیفیت نور و تغییرات آن توجه خاص داشت و پیداست که اغلب عکسهایش را در اواسط روز میگرفتهاست.
بیشتر عکسهای گرفتهشده توسط آنتوان خان متعلق به سالهای ۱۲۴۹ تا ۱۳۰۹ خورشیدی است. او به علت اینکه توانایی صحبت کردن به زبان فارسی را مانند زبان مادری داشت، به خوبی توانست با اقشار فرهنگی مختلف مردم ایران ارتباط برقرار کند.
جامعیت موضوعات عکس ها و کیفیت آنها موجب شده بود که عکسهای وی در سفرنامهها و داستانها فراوان مورد استفاده قرار میگرفت بیآنکه نامی از وی برده شود. پس از آن آنتوان به سرعت شهرت جهانی یافت و عکسهایش درباره ایران در نمایشگاه بروکسل در ۱۸۹۷ میلادی به کسب مدال طلا نایل شد.
توجه او به مشاغل، منحصر بفرد بود تا آنجا که افراد را در لباس کار به آتلیه آورده و از آنها عکس گرفته است.
از بسیاری از پیشه هایی که آنتوان آن روز به فکر ثبت مصور آنها بود امروزه تنها نامی در کتاب ها باقی مانده و بسیاری از این عکسها تنها اسناد موجود برای مشاغل آن دوران محسوب می شوند و این ارزش مجموعه این عکاس را دو چندان می کند.
لازم به ذکر است، نوشته های ذیل عکس ها تنها اطلاعاتی است که درباره هر عکس وجود دارد.